Karakterin;;
İsmi: Realyn
Soyismi: Willens
Yaşı: 25
Irkı: Aswang
Karakter Özellikleri:
Willens ailesinin tek çocuğudur. Ailelerin baskısıyla evlenen ebeveynlerinin, sürekli didişmeleri ve kavgaları arasında büyümüştür, Heather. Babasının annesini aldatması ve ona sürekli kötü davranması üzerine Heather annesine daha çok önem vermiştir. Herşeyini onunla paylaşıp, onunla dertleşmiştir. Fakat annesinin kansere yakalanması üzerine, o ‘arkadaşını’ kaybetmiştir. Annesi kansere yakalandıktan 3 ay sonra hayatını kaybetmiştir. Annesinin bu hastalığı yeneceğini düşünürken onu kaybetmesi Heather’da bir travmaya sebep olmuştur. Annesinin ölümünden sonra; içine kapanık ve kimseyle konuşmayan biri haline gelmiştir. Babasının onu umursamaz tavırları günden güne daha çok içine kapanmasına sebep olmuştur.
Annesinin ölümünden sonra olan içine kapanıklık hali uzun süre devam etmiştir. Fakat bu zamanda bile yanında olan, tek kişi çocukluktan beri arkadaşı olan Aurelia’dır. Belli bir zaman sonra Lia’nın kendine yetmediğini anlayan Heather, kendisi için bir ebeveyne ihtiyaç duymuştur. Babası ile arasını düzeltmeye çalışmıştır. Babasının tek gecelik ilişkileri sayesinde eve getirdiği kadınlar bunu engellemiştir. Heather içten içe bu kadınları kıskanmaya başlar. Fakat bunu kendisine söyleyemez. Bu gerçeği ona söylemesini sağlayan biri ortaya çıkar. Realyn…
Yan odadan gelen iniltilere aldırmadan yatağının üzerinde bağdaş kurmuş, karşı duvarda duran annesinin resmine bakıyordu. Adeta transa geçmiş gibiydi. Etraf yan odadan gelen sesler dışında sessizdi.
“Heather?”
Merakle etrafına bakındı. Açık pencereye baktı. Tül bile sallanmamıştı. Kapısına baktı. O da kapalıydı. Odasında hiçbir değişiklik yoktu. Ama bir ses duymuştu. Sonra tekrar duydu.
“Heather?” Korkmuştu.
´S-se-sen kimsin?`
“Bunun cevabı sende olmalı, Heather?”
Yavaşça ayağa kalktı. Açık olan pencereyi kapadı. Elleri titremeye başlamıştı. Kapısını kilitledi.
“Baban seni sevmiyor değil mi? Hep o kadınlara bakıyor?”
´Bu seni ilgilendirmez. Babam sevgisini gösteremeyen biri.`
“Aynanın karşısına geç, Heather.”
Ayaklarını sürükleyerek, yüzü bembeyaz kesilmiş bir şekilde aynanın karşısına geçti. İp askılı bluzu ve şortundan dışarıda kalan vücudunu incelemeye koyuldu. Ellerini saçlarına götürdü. Bir tutamını önüne aldı, göğsünün üzerine düşen saçını okşadı.
“Sende o kadınlar gibi olabilirsin Heather. Baban seni o zaman sever.”
Elini saçından aniden çekti. Sanki elektirik çarpmıştı.
´Hayır. Hayır. Babam beni seviyor. Anladın mı? SEVİYOR!`
Ağlamaya başlamıştı. Gerçekte olmayan birşeyin onu nasıl bu kadar etkilediğini anlamaya çalışıyordu.
“Hiç sanmıyorum seni küçük fahişe.”
´Sen, sen kimsin?`
Dizlerinin üzerine çöktü. Kafasını ellerinin arasına almıştı. O sesi duymak istemiyordu. Gerçeklerin tekrar suratına bir tokat gibi çarpılmasını istemiyordu.
´Realyn!` diye fısıldadı. Kendi sorduğu sorunun cevabını kendisi vermişti.
´Sen Realyn’sın.`
“Evet Heather, ben Realyn’m. Baban seni bundan sonra daha çok sevecek. Sende o kadınlar gibi olunca.”
Duvarda ki resme baktı. Resimde ‘Heather’a’ sarılan annesine.
[color:fc0d= #993366]´Bunu anneme yapamam. O böyle olmamı istemezdi.`
“Kimse sana değiş demiyor Heather. Sadece bana da bir yer açabilirsin. Öyle değil mi?”
Ayağa kalktı ve bir kahkaha attı. Üstünde ki kıyafetleri çekerek üzerinden çıkardı. Aynaya bakıyordu. Çıplak vücuduna.
´Ben zaten onlar gibiyim. Babam beni çok sevecek, Realyn’ı çok sevecek.`
Kafasına bir saksı düşmüş derecesine, yüz tipi değişti ve aynadan yansıyan çıplak vücudu görür görmez, kendini dolabının önüne attı. Yere yığıldı. Ağlıyordu.
´Bunu bana yapma Realyn, lütfen. Lütfen. Lüt---…`
Heather artık bedenin de bir arkadaş daha barındırıyordu, Realyn…
Heather ve Realyn~
Heather, hiçbir zaman dışa dönük olmamış, her zaman yürümek için gölgeleri seçen biridir. Realyn onun bastırılmı duygularının ortaya çıkmasıyla olmuşmuştur. Aslında bir hastalık olan bu durum, babası tarafından umursanmayan bir kız için benimsenmiştir ve artık tedavisi imkansızdır. Çünkü Heather, Realyn ile bütünleşmiştir.Heather’ın yapamadığı şeyleri Realyn’a yaptırır. Yeni tanıştığı kişilere genelde Heather karakterini gösterir. Bu kişilik bozukluğunun farkındadır ve bunu kendine lehine göre kullanmaktadır.
Örnek Rol Oyunu:
´Kapıyı çabuk aç bunları daha fazla tutamayacağım.`
Bu evi yeni tutmuşlardı. Şehir merkezine yaklaşmak onlara kendilerini bira daha iyi hissettirmişti. Medeniyet! diye düşünmekten kendini alamıyordu Gabriel. Omph’un hâlâ sallanması üzerine bir inilti kopardı. ´Çabuk!` Sadece, nerdeyse beline kadar uzanan, hırpalanmaktan oraya buraya dağılmış kırmızı saçları belli oluyordu. Boynunu biraz yukarı doğru kaldırıp, gözlerinin kolilerin üzerinden bakmaları için fırsat vermişti. Omph hâlâ anahtarı arıyordu. ´Beceriksiz bir kardeş.` Tekrar mırıldandı, Omph’dan çıkan homurtulardan sonra susmayı tercih etti. Heh! Bu sesin üzerine kapı geriye doğru savrulmuş ve içeride ki soğuk hava Gabriel’in, kolilerden açık kalan, ellerine ve kafasının üst tarafına çarpmıştı. Çoğu eşyayı getirmişlerdi. Fakat kişisel eşyalarını şimdi getirmeyi tercih etmişlerdi. Gabriel Omph’u kenara iterek içeri girdi ve oturma odasının bulunduğu yere doğru hızlı adımlarla yürüdü. Kolileri yere bırakır bırakmaz, ellerini tekrar hissetmek için parmak eklemlerini çıtlattı.
Sabahın erken saatleri olduğu için güneş ışınları camdan içeriye bir düzen halinde vuruyordu. Yerdeki küreye çarpan ışınlar ise farklı renklere ayrılarak dışarı çıkıyordu. Ellerini ensesine götürdü ve ordaki ıslaklığı elinin tersiyle silip, saçlarını tepede eliyle tuttu. ´Kız olmanın ne demek olduğunu anlıyorum. Bu saçlar yazın üzerine alınmış bir battaniyeden farksız. Omph bana toka lazım.` Omph kıkırdayarak ona bir toka uzattı. Eline aldığı tokayla saçlarını tepede topuz yapan Gabriel, camdan kendini gördüğü kadarıyla, kendini bir kıza benzetmişti. Düğünlerde saçlarımı topuz yaptırmalıyım, gerçekten çok yakışıyor. diye düşünüp kendi kendine güldü.
. . .
´Omph onu oraya koyma.` Şaşırmış bir şekilde yüzüne bakan Omph’a bakarken çok ciddi bir ifade takınmıştı. Fakat konuşmaya başlamasıyla o ciddiyeti gitmişti. ´Camın mermerine konulan biblolardan hoşlanmıyorum.` Omuz silkip, kıkırdadı. Tabi bu sırada kendine doğru atılmış olan biblodan habersizdi. Kafasına çarpmamıştı ama sert bir maddeden yapıldığı için canını acıtmıştı. ´Tanrım Omph çocuk gibisin. Bu ev ikimizin ve ortak karar almalıyız. Söz odana karışmayacağım.` Elinin altına gelen ilk nesneyi alıp Omph’a fırlatmıştı. Ardından görünmez olup, onun arkasına geçmişti. Saçlarıyla oynayıp; ´Omph beni yakalayamaz kiii.` diyordu. Refleksleri Gabriel’den daha iyi olan Omhp o anda arkasına dönüp, onu yakalamıştı. Eski formuna geri dönen Gabriel ve Omph birbirlerine bakıp gülmeye başladılar.
´Anne bunu yemek istemiyorum ben. Çok iğrenç. Brokoliyi sevmiyorum.`
“Yemek zorundasın Joseph, sağlığın için.”
´Bence ben bunu yersem ölürüm. Daha uzun yaşamam kii.`
“Joseph!”
´Tanrım! Keşke görünmez olabilseydim. O zaman beni yakalayamazdın.`
Annesi gözlerini devirip ona bakmıştı. Gabriel ise öğürerek önündeki brokolileri bitirmişti. Omph yemeğe daha sonra katılmış ve içeri girer girmez, mutfaktaki kokuyu içeri çekerek, “Imm, brokoli yapmış benim sevgili anneciğim.” Annesinin yanaklarına birer öpücük kondurmuş ve masaya oturmuştu. Önüne gelen tabaktaki brokolileri yerden, ´Sen tam bir embesilsin küçük Vaux, bir brokoli için bu kadar sevgi gösterisi fazla bence.`
Her zaman annesi ve Omph arasındaki bağı kıskanmıştı Gabriel. Çünkü hiçbir zaman Omph kadar annesiyle yakın olamamıştı. Babasıyla yakın olması o kadar önemli değildi. Çünkü babası herşeye tamam diyen bir tipti. Annesi ise Gabriel için ulaşılmaz biri olmuştu. Onun kırmızı saçlarına, renkli gözlerine ve bir porselen bebeğinki kadar keskin ve güzel hatlara sahip olan yüzüne, zarif vücuduna... Herşeyiyle onun gözünde bir Tanrı’ydı, o. Her zaman annesine ´Ben büyüdüğümde seninle evlenicem anne.` derdi. Annesi bunu sadece gülerek karışlardı… Şimdi karşısında duran kız, Omph, aynı annesine benziyordu. Asla onu kaybetmek istemiyordu ve bunun için elinden gelenide yapacaktı. Ne kadar tartışsalarda, ona göstermediği, gösteremediği bir sevgiyle seviyordu onu.
´Bunu sana daha önce söylemedim sanırım. Ama anneme çok benziyorsun, küçük Vaux.` Sadece gülümsedi…
Konu: Realyn Willens* 
Cuma Haz. 05, 2009 5:20 pm
