Karakterin;;
İsmi: Ilıthya
Soyismi: Delacroix
Yaşı: 24
Irkı: Aswang
Karakter Özellikleri: Irkının getirisi olarak dişiliği ile ön plana çıkar. Erkeklere yaklaşımı yüzünden hafifmeşrep bir kadın olarak görünebilir. Fakat aslında gerektiğinde oldukça sağuk kanlı ve kibirli biri olabilir. Kültürlüdür. Alaycı tutumuda buradan gelir. Hayatı umursamaz bir hali vardır. Ölümden korkmaz ve bu kişiliğine etkili bir şekilde yansır. İnsanlar üzerinde etki bırakmayı iyi bilir. Diksiyonu, tavırları, mimikleri ve dişiliği bu konuda etkilidir. Umursamaz edası pek çok insan tarafından şımarıklık olarak algılanır. Aslında onun ne kibirli olmak ne de insanları etkilemek gibi bir çabası vardır. Bunun için bir çaba göstermese de bu durum hoşuna gider. Görmüş geçirmiş bir hali vardır ve bu konuşmalarına yansır. İnsanları küçümsemek gibi bir niyeti yoktur fakat bu durum onun böyle bir etki bırakmasına neden olur.
Örnek Rol Oyunu:
Yıkık binalar, yıkık duvarlar, yıkık insanlar, yıkık ilişkiler, yıkık düşler, yıkık hayatlar… Harabeler. Siyah cüppesi ay ışığının vurduğu yıkıntı dolu zeminde yere sürünüyordu hafifçe. Yüzü kapalıydı her zamanki gibi ve elleri, cüppesinin kollarından görünen beyaz düzgün elleri, kırmızı tırnakları, eteğini tutuyordu yere sürtmemesi için. Önüne bakarak ilerliyordu. Etrafı inceliyor ama yalnız olup olmadığını önemsemiyordu. Önemsemiyor olsa bile şu anda yakın çevrede kimsenin olmadığından emindi. Koku alamıyordu. Sadece toz ve kan kokusu vardı.
İlerliyordu. Etrafta hala toz ve hafif bir kan kokusu vardı. Tozu ve harabeleri önemsememesine rağmen –alışmıştı binalar arasında dolaşmaya- elleri hala eteğindeydi ve yere sürtünmesini engelliyordu. Belki de şimdiye kadar geliştirdiği ses çıkarmama mekanızmasının bir parçasıydı bu. Evet Ilithya hep bir ruh gibi olmuştu. Bir hayalet. Bir ölü. Hayır bir ölüden çok daha fazlası. Ölü bir beden sadece bir bedendir. Hareketsiz ruhsuz zararsız, aksine faydalı. Bir ölüyle aralarındaki tek fark ruhsuz olmalarıydı. Birinin ruhsuz olmaktan başka çaresi yoktu diğerinin ise ruhsuz olmak gibi bir zorunluluğu vardı. Zorunlulukları vardı Ilith’in . Bunu inkar etmemişti hiçbir zaman. Bir vampirdi. İğrenç bir dünyada varolan bir vampirdi. Ve mükemmel olmalıydı. Bu bir zorunluluk değildi bir istekti. Ama mükemmel olmak bazı zorunlulukları beraberinde getiriyordu.
Kafasındaki kukuletadan nereye baktığı görülmese de o sadece dolaşıyor etrafı inceliyordu. Bu buraya gelip sık yaptığı bir şeydi. Burası bir eve en yakın olan yerdi onun için. Yıkık binalar. Kimisinin 3 duvardan kimisi 2 duvardan kimisi sadece tek bir duvardan oluşuyordu. Etraftaki onca şekilsiz taşı, onca hiçbir yere çıkmayan, hiçbir yere inmeyen merdiveni saymıyordu bile. Önündeki 4 basamağa baktı En azından bir zamanlar merdivendi. Gözünün önünde küçük simsiyah bukleleri olan bir kız belirdi. Arkadaşıyla birlikte merdivenleri inip çıkıyordu hiçbir amacı olmaksızın. Hayalindeki küçük kızla birlikte çıktı tozlu merdivenleri, ilerlemeye devam etti. Biraz daha ötede yerdeki kare taşlar dikkatini çekti. Yine küçük kız belirdi. Aynı kız ve bu sefer yalnız. Karşısındaki görüntü ile olduğu yerde durdu bir an. Zıplıyordu küçük kız. Bukleleri yanlara doğru sallanıyor zıpladıkça savruluyordu. Arada eğilip yerden bir taş aldığını ve tekrar baştan başladığını fark etti. Neydi bu oyunun adı? Oynamamış mıydı oldukça uzun bir süre önce? Kendi geçmişini mi unutuyordu artık?Ya da unutmak mı istiyordu? Evet şu anda en iyisi hiç hatırlamamaktı ama ne kadarını unutabilir ne kadarını hatırlamasına rağmen yok sayabilirdi?
Düşüncelerden sıyrılmıştı ki o tuzlu keskin kokuyu duydu. Kan… Çok net bir şekilde alabiliyordu kokusunu. Çok yakındı. Önce öne doğru sonrada sağa doğru birkaç adım attı. Aha! Ve işte tam olarak nerden geldiğini kestirebiliyordu şimdi. Burasının hep kurtlara hem insanlara açık olduğunu biliyordu. İnsanlar genelde buraya gelmeyi tercih etmezlerdi. Kurtlar ise… Şuan için önemli değillerdi. Dolunay değildi ve önemsenecek bir şey yoktu. Çıplak ayaklarıyla hızlı ve sessiz birkaç adım daha attı. Kokunun önündeki binanın arkasından geldiğine emindi. Bir binaydı en azından bir zamanlar. Şimdi ise 3 duvar 1 kolon demek daha doğru olurdu. Duvarın etrafından sessizce dolandı ve ayın aydınlatmadığı bir yere geçerek karşısındaki manzaraya baktı
Yerde küçük denebilecek bir beden vardı. Üstü başı tanımlanamayacak kadar harap olmuştu. Bu bedenin üstüne düşen uzun siyah bir gölgede vardı ayrıca. Sarı bir kafa gözünü aldı Ilithyanın bir an için. Sülietide tam buradan tanımıştı işte. Bu derece sarı bir kafanın başka kimsede olabileceğini sanmıyordu. Lionel… Yerdeki bedenin önünde öylece dikiliyordu. Olduğu yerden bedenin detaylarını biraz olsun seçebiliyordu. Siyah saçları gördü yerdeki toprakla karışmış olarak. Lio onu ısıracak mıydı? Hayır gerek yoktu küçük kız zaten hareketsizdi. Sadece içmek kalıyordu geriye. O tuzlu tadın zevkine varmak. Lionelde öyle yapacak gibi görünüyordu. İkisi de aynı anda hareket ettiler. Lio bedene doğru eğildi, Ilithde olduğu yerden çıkıp düşüncelerini sesli olarak söyledi.
“Seksek.”
Siyahlar içindeki bedenin bir an için irkildiğini görmek gülümsemesine neden olmuştu. Ah evet Lio onu gelirken duymamış olmalıydı. Her zamanki gibi sessizdi. Adamın etrafında birkaç yarım tur attı. Sonra sol tarafında durup önlerindeki bedene baktı.
“Onu içmek istemezsin. Hasta.”
Sözlerinin ne kadar inandırıcı olduğunu bilmiyordu. Ama evtr Ilithe göre kız feci şekilde hastalıklıydı. Sağındaki adamın yüzünün kendisine dönük olduğunu hissedebiliyordu. Sonunda usulca kukuletasını çıkardı.
“Lionel…”
Konu: Ilithya 
Cuma Haz. 05, 2009 5:55 pm
