Sessizlik.(!)

Kurtadam Mesaj Sayısı : 25 Kayıt tarihi : 05/06/09

Yer: Zorath Çavlanı.
Zaman: Gece 03.00 suları.
Kurgu ve Kişiler: İsteyen iki kişi eşlik edebilir Kevin'a. Kurgu da; Kevin'ın hayattan alamadığı haz, ve kafasını dinlemesi(!) için gittiği bu yer.

Konu: Geri: Sessizlik.(!) C.tesi Haz. 06, 2009 10:54 am

Siyah çizmeler, Cosétte'i bu çavlana getirmişti. Ancak geceydi, pek çok korkutucu hayvan olabilirdi burada. Aldırmadı, yürümeye devam etti.Tek duyduğu ses, üstüne bastığı dalların sesiydi. Kalbi bir an küt-küt atmaya başladı. Nefes alış duyuyordu. Yakınlarda... Sakince nefes alıp veriyordu, herkimse bu kişi. Onun insan olduğuna karar verdi. Verdiği nefeste acı bir hüzün, aldığı nefeste yalnızlık sezmişti Cosétte. Buralarda bir yerlerde olmalıydı. Hafifçe döndü, bu dönüşüne ince bir dal çıtırtısı eşlik etti. Kulak kesildi. Bir kaç ağaç öteden, siyah bir palto mu görüyordu yoksa? Oraya doğru ilerledi, o kadar yavaştı ki kendinizi Slow Motion'da bir görüntü izliyor sanırdınız. Tek duası, onun bir kadın olmadığıydı. Böylece Aswang özelikleriyle onun vereceği zarardan kendini koruyabilirdi. Sonunda ağaca varmıştı. Oradakinin yüzünü görmek için biraz daha ilerledi. Evet, şükürler olsundu, duaları kabul olmuştu. O bir erkekti, yani vücudunda tek bir çiziğe bile gelmeden güle güle diyebilirdiniz. Adamın yakınında, yüzünü görebileceği başka bir ağaca oturdu. Uykusu çoktan kaçmıştı. Biraz meditasyon yaparak kendine gelebileceğini düşündü. Bağdaş kurdu ve ellerini dua edercesine birleştirip gözlerini kapadı. "Omm..." Ve işte yenş bir güne merhaba demenin rahatlatıcı bir yolu. Her ne kadar gecenin hayırsız bir vaktinde, hayırsız bir çavlanda olsa da, kendini güvende hissedebilmek için elinden ne geliyorsa yapardı. Derin bir nefes çekti akciğerlerine, hiçbir sesin olmayışını hissetti.

Kurtadam Mesaj Sayısı : 25 Kayıt tarihi : 05/06/09

Ay dünyaya gözlerini tekrar açıyordu yeni bir gün için, bir kere daha. Dolunay saf ve beyaz güzelliğiyle yeryüzünü süzerken, ışığını karanlığın olduğu yerlere mümkün olduğunca yaymaya çalışıyordu. Ağaçlar etrafa bir yap-boz düzeninde yerleşmiş, ayışığından mümkün olduğunca saklanmıştı. Ayışığını sadece mazoşist bir cesaretin ürünü olan yürüyüşünü yaptığı Kuzey Yakası'nın yolları mı absorbe etmek istiyordu üstüne? Bütün belirsizliği ile etrafta duyulan soğuk sesler, ağaçlar arasından büyük bir hızla geçen ne idüğü belirsiz yaratıklar, olmayan korkusunu var etmeye yaramıyordu. Ve bu seslerin hepsini çarpıcı kılan sessizlik, ruhuna işlemişti. Adımları hızlanmış, gecenin ahengine karşı koymuştu. Sadece olduğu yeri biliyordu, Kuzey Yakası. Ormanın onlarca vampire ayrılmış bu umumi yaratık parkı tarzındaki kısmı bütün karanlığıyla korkutucu gözüküyordu, en azından diğerlerine. Korktuğu vampirler değildi, ya da herhangi bir şey. Sadece kendisinden korkuyordu. Hayatı elleriyle boğazlayan bıkkınlık, bütünüyle lanet bir hissiyatsızlık oluşturuyordu. Acı bile hissedemiyordu; ne fiziksel, ne de ruhsal. Aslında çektiği acı acısızlıktı. Ya da mutsuzluk. Tüm hislerinin körelmişliği onu vurmuştu kan emici mayınlarla dolu Kuzey Yakası'na. Uyku felci geçirmiş bir çocuğun hızlı hayata dönüşündeki sahneyi tekrar yaşadı bir anda, gözleri hızla açıldı. Duyduğu bir ses miydi? Ya da bir titreşim? Önemsizdi. Orta yaşlarına ayak basan adamların kafalarındaki saçlar gibi seyrekleşen ağaçlar, buğulu bir hüznün melodisini insanın kulağına taşıyordu. Adımları arttıkça, melodi gothik bir senfoniye dönüşüyor, insanı korkar hâle getiriyordu. Biraz önce hızla açılan gözlerinin şimdi gördüğü manzara büyüleyici idi. Bir çağlayan. Hayal ürünü olamayacak kadar güzellikte bir portre gibi idi çevre. Fakat şelalenin sesini boğuk, hüzünlü ve gothik çığlıklar gecenin karanlığı içinde girdabına sürüklüyor, sonsuzluğuna yolcu ediyordu. Kuzey yakasının bu geniş doğa harikası ayışığını daha da iyi absorbe ediyor, bir yandan da ona yaklaşanlara yansıtmaya çalışıyordu. Yüzünü okşayıp saçlarının arasından geçen serin ve sessiz rüzgâr, gecenin unsurlarından sadece bir tanesi idi. Huzur. Sadece bu matemin buruk huzurunu yaşamak istiyordu bu gece. Gözüne kestirdiği kayalardan birine ilişti hemen. Kaya şelaleye yakın bir yerdeydi, bundan dolayı şelalenin buruk soğuğu vücudunda yavaş yavaş dolaşıyordu. Son günlerde çok sıkılmıştı, bunalmıştı. Kafasına yığılan onca mesele, sorun bir yumak oluşturup onu boğmaya çalışıyordu. Bu sırada, duyulan bir çıtırtı bozdu bütün tatlı ve huzur matem bütününü. Muzip bir şekilde araladığı gözleri, onun dinlenmeye çalıştığını gizliyordu hâlâ. *Omm.*Tatlı, hoş ve titreşimli sesin sahibi tatlı ve hoş bir bayan idi, her hâlinden belirgindi bu. Gözlerini açtı ve kavrar bakışlarını ona savurdu. Belli etmemeye çalışsa da, onu inceliyordu. Gözlerine derin ve muzip bir şekilde tekrar baktıktan sonra konuşmasına başladı. '' Size dinlenmeniz için bir önerim var. Dinlenmek için sadece gözlerinizi kapayın. Uzakdoğu felsefelerine gerek yok. Bu huzuru kimse bölmek istemez değil mi, güzel sesinizden başka? ''İçindeki kurtadam kuduruyor, terbiyesiz yanı bu kızı istemeye başlıyordu. Ama bastırmaya çalışıyordu o duyguyu, huzur istiyordu.

Konu: Geri: Sessizlik.(!) Ptsi Haz. 08, 2009 3:57 pm

Kendine geliyordu ya da kendini buluyordu. Yorgunluğun alıp götürdüğü ruhunu tekrar kavrıyordu bedeni. Tekrar derin bir iç çekti. Ne sessiz, ne sakin bir yerdi burası böyle. İnsanın ruhunu tazeleyen bir kokusu vardı buranın. O koku, içinde uzak diyarlardan getirdiği bir tutam huzur vardı. Ama bir hata vardı. Eksik bir ses, eksik bir... Nefes? Neredeydi verieln nefesteki acı hüzün ya da alınan nefesteki yalnızlık? Az sonra bir ses duydu. Biri onunla konuşuyor olmalıydı. "Size dinlenmeniz için bir önerim var. Dinlenmek için sadece gözlerinizi kapayın. Uzakdoğu felsefelerine gerek yok. Bu huzuru kimse bölmek istemez değil mi, güzel sesinizden başka?" Gözlerini araladı, bu etkileyici sesin efendisini aradı. Tam karşısındaydı, Cosétte'e doğru bakıyordu. Cosétte, bir an adamın kendisini dikkatle süzdüğünü hissetti. Adamın gözleri iştahla açılmıştı. Bu bir hayal olabilir miydi yoksa bir erkeği daha ağına mı çekmişti? Bir an cevap vermesi gerektiğini hatırladı, adam kafasını öne doğru eğmiş cevap bekliyordu. "Teşekkürler," dedi gülümseyerek. "Peki, bana bu öneride bulunan beyefendi kimdir acaba?" Sesini mümkün olduğunce çekici, vücudunu olduğunca seksi göstermeye çalışıyordu. Lâkin gecenin bir vakti bu ağacı işgal etmiş olan adamdan korkuyordu bir yanı. Bir yanı mı? Peki ya diğer yani? Diğer yanı onu şiddetle arzuluyordu; onun kokusunu ciğerlerine doldurmak, belki de dudak dudağa sabahlamak... Bu dürtüsünü dindiremiyordu. Neydi Cosétte'i bu adama çeken? Kasları mı, kolları, gözleri? Kesinlikle gözleri olmalıydı, o gözlere kim karşı koyabilirdi? Bir kere baktıktan sonra dönüp tekrar baktıran ve kendisini etkisi altına alan gözlerdi bunlar. Derin bir iç çekim gözlerini devirdi, bu yakışıklı adam neden basit bir Aswang'ı istesin ki?