Gemma.

Karakterin;;
İsmi: Gemma.
Soyismi: De Maurëll idi.
Yaşı: 17.
Irkı: Kurtadam.
Karakter Özellikleri: Gizemli, kendi yarattığı dünyasında yaşayan ve sabırsız bir kişilik. Aniden gelen sinir krizleri ve sonradan yaptığı hatalara üzülen bir kalp. Hiç bir neden olmadan kendinden nefret eden ve bir saniye sonra kendini seven bir beden. İntikamcı, yeri geldiğinde acımasız, zeki, ukala, umursamaz, bıkkın bir ruh. Hayatında sadece iki kişiye yer olan bir yaşam biçimi. İnatçı ve kabul etmeyen bir yapı. Sessizliğe ve soyutlanmaya hasret bir kurt kız; Gemma.

Örnek Rol Oyunu;
Yaratığın ısırdığı yerden vücuduna zehir yayılmaya başlamıştı. Buna rağmen Emmeliene asasını elinde tutmaya çalışıyor, ona karşı gelmeye çalışıyordu. Sırtını nasıl olupta, aptal gibi arkasını dönmüştü, yerdeki asasını almak için. O sırada yaratık aslında kızın narin boynuna hedef aldığı dişlerini, kızın sol omzuna yapıştırmıştı. Hayır diye düşündü kız, bitmemeli, böyle olmamalı. Yaratık soğuk ellerini kızın boynuna yapıştırmıştı. Büyük bir istekle kızın kanını içiyordu. Böyle devam ederse kız kuruyacaktı. Güzel bir kurban bulmuştu kendine. Bir de tepinmese. Emmy, bilincini yavaşça kaybetmeye başladı. Asasını tutan eli gevşemeye, su yeşili gözleri kararmaya başlamıştı, pes etmeye niyetleniyordu. İşte her şey bitiyor.. Ölüm böyle olmalı.. Gözleri yeşil bir ışıkla aydınlandı ve sonra karanlık sardı etrafını.

Taşındığını hissediyordu. Gözlerinin önünde belirsiz bir siluet vardı. Seçemedi onu. Omzunda bir yangın çıkmaya başlamıştı. İçinden hiç birşey gelmiyordu, durdurmak istemiyordu yangını. Gücü yoktu. Belkide hoşuna gitmişti. Hissizdi tamamen, sadece gün batımından önceki alacakaranlığın varlığını hissediyordu. Ağlamak istiyordu canı ama olmuyordu. Hafifçe görsede istemsiz çalışıyordu gözleri. Acı, yangın artmaya başlamıştı. Artık omzundan aşağıya, beline iniyordu. Orada bir şey vardı, bir el? Yangını görmüyormuydu? Hissetmiyor muydu? Nefes almaya çalıştı. Tanıdık bir koku geldi, dalgalandı burnunda. Daha çok içine çekmeye çalıştı. Ama canı acıyordu, yangın bulaşıyordu vücuduna. Bir yere girdiklerini anladı, gözlerinin önünden alacakaranlık gitmişti. Hayır. Gözlerini kapamak istiyordu. Ölmek. Yangın daha fazla alevlendi, sanki altını körüklemişlerdi. Artık dayanamıyordu. Bir takım sesler duyuyordu, yine tanıdık bir ses. Luke. Ölürken onun yanında olması harika birşeydi. Ona, onu sevdiğini söylemek istiyordu. Bulamıyordu dudaklarını, alevler artık gözlerine kadar ulaşmıştı. Kurtulmak istedi, ağlamak, ölmek. Acı içinde bir çığlık kopardı, artık istemiyordu yangını. Tutunacak bir şey aradı etrafında, sıcak bir şey buldu, aslında buz gibi olan elleri. Sıkıca yapıştı sıcağa. Bitsin tanrım bu acı, bitsin! Soğuk birşeyler inmeye başladı sıktığı gözlerinin ardından. Rahatlatıcıydı gözyaşları. Neden kimse durdurmuyor bu yangını? Vücuduna iğnelerin battığını hissediyordu, milyonlarca iğne aynı anda vücuduna girip çıkıyordu. Alevler dalga halinde geliyor, dalgaların kıyıya vurduğu gibi, omzundan çıkıp, kalbine vuruyordu. Çırpınmayı bıraktı, hayal meyal birşeyler görüyordu artık. Birisi başına eğilmişti, bir el alnındaydı, etrafta birşeyler hareket ediyordu. Koyu renk cümbüşü vardı. Ve bu cümbüşün içinden annesinin yüzünü gördü. Ona gülümsüyordu. Kız da gülümsemek istedi, ona sarılmak. Huzurlu bir yerlerde olmak istedi, güvenli bir yerde. Yaşları durmadan yavaş yavaş akıyordu. Gözlerini açık tutmakta zorlanıyordu artık, yangın sarmıştı etrafını. Pes etti ve ellerinin tuttuğu sıcağı belki de son kez sıktı. Gözleri, vücudu, bilinci ve ruhu karanlığa gömüldü. Bitti yangın..