Karakterin;;
İsmi: Eugen Dwayne
Soyismi: Russell
Yaşı: 21
Irkı: Vampir
Karakter Özellikleri: Koşulsuz bir şekilde her şeyi sevebilme yetisine sahip yalnızca bunu göstermekte güçlük çekiyor. Hatta ona uzak biriyseniz burnu havada her şeye bir kulp takan, takıntılı biri olarak adlandırabilirsiniz bile. Kıymet bilmez küçük Dwayne. En iyi gizlenmenin ortada durmak olduğunu bildiği için hayatının hiçbir evresinde kendini insanlardan soyutlamamıştır. O her zaman ordadır ve her zaman orda değildir. İnsanların ihtiyaç duyduklarında kapısını çaldığı kişilerden biri olmuştur sadece. Bundan da hiçbir zaman rahatsızlık duymamıştır. Sakin birisi olmasına karşın çabuk korkup, heyecanlanır ve buna bağlı olarak kendinden beklenmeyecek davranışlarda bulunabilir. İnsanları asla yargılamaz belki de kendinde sevdiği tek özelliği budur. Herkesin farklı birer kişilik olduğunu kabullenmiştir çünkü.
Her zaman süslü kelimeler ile süslü cümleler kurabilir. İyi bir oyuncudur aslında bu yüzden de her zaman istediğini elde etmiştir. İnatçıdır, bir şey için çok fazla uğraştığına inanmadan durmaz. Bir şeyleri kaybetmekten nefret eder. Her zaman üstün olma hevesi yoktur ama katıldığı bir şeyde geride kalmak istemez. Hem gizlenmek istemesi hem de ön planda olmak istemesi büyük bir ironi oluştururken karakterinide ikiye bölmüştür. Çoğu zaman dengesiz davranır.
Örnek Rol Oyunu:
“Kapat çeneni.”
Raskolnikov’u susturmayı başardığında morg her zamanki sessizliğine büründü. Aslında buradan nefret ediyordu. Çoğu insan için ölüm farklı bir şey ifade ediyordu Eugen içinse yalnızca korku. Dünyadan ayrılma düşüncesini asla kabullenemiyordu genç çocuk; ölüm bir yolculuk falan değildi, yolculuğun sonuydu. Aynı zamanda da kaçınılmazdı. İşte bu yüzden bu mesleği seçmişti kendilerini herkesten üstün görerek insanların yaşamlarını zamansızca alan kişilerin yakalanmasında ve zararsız hale getirilmesinde bir katkısı olsun istiyordu. Son zamanlarda böyle olaylar azımsanmayacak kadar çoğalmışlardı. Her gün gelen ceset sayısı bir güne oranla artıyordu. İnsanlar resmen delirmişlerdi ve bu deliliğin başkenti Kaliforniya gibi duruyordu. Eğlencenin, sanatın başkenti artık sapkınlığında başkenti haline gelmişti. Oturduğu yerde adli tabibin biraz önce incelediği genç kızın görüntüsünü aklından silmeye çalışıyordu. Profesyonel işi olmayan ceset epey hırpalanmış, tecavüz edilip öldürüldükten sonra özensiz bir şekilde bırakılmıştı. Büyük ihtimal ile birkaç dakikalık azgınlığına kurban gitmişti bunu yapan. Ceset incelendikten sonra hazırlanan belge ile polise yalnızca ellerindeki ismi bulmak kalmıştı. Zaten çoğu zaman böyle oluyordu FBI oturduğu yerden Adli Tıp raporunu bekliyor, birkaç kişiyi sorguluyor ve katili yakalamış oluyordu. Aferin FBI başarmıştı yine sokakları temizlemeyi! Halbuki tek yaptıkları koltuklarını kabartarak etrafta gezmekten başka bir şey değildi. Silahları ile gövde gösterisi yapmakta üstlerini yoktu.
Boş olduğunu bildiği bu bina genç çocuğa garip bir güven hissi veriyordu. Bütün bu hareketsiz ve cansız bedenlerin içinde nefes alan tek kişinin kendi olması hoşuna gidiyordu, hala nefes alıyordu mutluydu. Oturduğu tekerlekli sandalyede ders çalışmaktan sıkılmış bir çocuk gibi dönüp duruyordu. Ders çalışmaktan olmasa da burada boş boş beklemekten sıkıldığı kesindi. Neden gecenin bir saatine kadar burada kalmak zorundalardı ki ? Gecenin bir vakti otopsi yapılması çok acil olan bir ceset mi gelecekti ? Ölüler sabaha kadar da bekleyebilirlerdi. Akrep ile yelkovanın birbirlerini takip etmesini saatlerce izlemişti ve yalnızca yarım saat izledikten sonra evine gidebilecekti. Biraz uyku tek istediği buydu. Bütün o cesetlerin görüntülerini beyninden çıkarıp atmalı ve uyumalıydı. En azından kendi sağlığı için bunu yapmalıydı. Kaç gündür doğru düzgün uyumuyordu. Ve bu yüzüne baktığınızda çökmüş göz altları ile solmuş bir surattan hemen anlaşılabilirdi. Ve mesainin sona ermesine on dakika... Tabi her şey normal gitseydi böyle olacaktı bu. Açılan kapıdan içeriye giren iki kişi ve ardından gelen tehditler ile olduğu yere çakılıp kaldı. Klara açık bir şekilde çenesini kapatmaz ise öldürüleceğini söylemişti. Peki asıl soru kapatırsa ne yapacaklarıydı? Ellerine geçirdikleri eldivenler ve önlükler ile ne yapmaya geldikleri anlamıştı. Adamın önünde duran cesede baktı. Her gün inceledikleri cesetlerden kaçı bu ikisinin elinden çıkmıştı? Ya da bu ilk seferleriydi. Bilemiyordu ama hangisi olursa olsun başının belada olduğunu anlayabilmişti. Aman tanrım, Klara onlardan biri bir katil! düşünceleri gördüklerinden daha fazla ürpermesine sebep olmuştu. Ne de olsa adını koyamamış olsa da arada sırada gördüğü bu kıza karşı bir şeyler hissediyordu. Ve bu onun yüz vermeme sorununun yanında devede kulak kalıyordu. Eugen'in şimdi sahip olduğu şaşkınlık ve korku karışımı surat ifadesini görebilseydiniz eğer; gülmekten bayılacağınıza eminim.
Büyük bir rahatlıkla yaptıkları her şeyi Eugen onların tam tersi bir ruh hali içinde seyrediyordu. Böyle zamanlarda basmaları gereken ve masa altlarında bulunan sessiz bir şekilde polise haber veren büyük kırmızı düğmeler olmaz mıydı ? Anlaşılan kimse Adli Tıp Binasına birilerinin böyle bir amaç için gireceklerini düşünmemişti. Şu an görebildiği tek şey biraz önce bu ikilinin girdiği kapının hemen yanındaki yangın alarmı idi. Oda çıkartacağı ses ve her tarafı ıslatılacağı düşünülürse ölümünü imzalak gibi bir şey olurdu. İtfaiyecilerin bulacakları tek şey Eugen'in cansız bedeni olurdu. " Bütün felaketler seni mi bulmak zorunda?" hayali arkadaşının sesindeki kızgınlık Eugen'in kendini suçladığını gösteriyordu. En azından psikoloğu öyle demişti. ' Raskolnikov'dan kurtulmaya çalışma, o senin bir parçan, onun duyguları senin duyguların. Aslında sen Raskolnikov'sun. Yalnızca bedeninden çıkmış bir ruh gibi düşün onu, yalnız da kalmazsın hem.' Oturduğu sandalyeden hızlıca kalktı. Hayır, bağırıp arkasına bakmadan kaçmayı düşünmüyordu. Bu ikisinin buraya ne halt yemeye geldiğini merak etmişti. Tamam, orada yatanı öldürmüş olabilirlerdi ama kurbanlarına otopsi yapmak hemde devletin binasında deli işiydi. Tam anlamı ile delilere yakışırdı. İğrenme karışımı bir duyguyla kafasını cesede doğu uzattı. " Aman tanrım siz... Şey hey bakın kimseye bir şey söylemem. Bırakın gideyim. Mesaim yeni bitti ve merak ederler." buna asla izin vermeyeceklerini biliyordu ama yineden şansını denemek istemişti. Sonuçta adli tıpta içeriye bir cesetle girecek kadar delilerdi ve boş bulunup Eugen'ı salabilirdi. Kapıdaki güvenlik görevlisinin sıkılıp çene çalmak için yanına gelmesi dışındaki tek umudu buydu, bir dakika kapıdaki görevliden nasıl geçmişlerdi? Yoksa onuda mı öldürmüşlerdi. Boğazının düğümlendiğini hissetti. "Siz... kapıdaki adam... o nasıl?" arada sırada konuştuğu biriydi sadece ama etrafındakilerin ölümlerine dayanamazdı Eugen. Kim olursa olsun.
Hafif bir müzik sessizliği delerken Eugen refleks olarak telefonuna atıldı ve aynı hızla geri çekildi. Gözleri önce Klara'ya ardından adama kaydı. Şu an için korkması gerektiği kişinin o olduğunu düşünüyordu zaten. Yeşil gözlerini Eugen'ın suratına dikmiş kayıtsızca bakıyordu. Telefon ise ısrarla çalmaya devam ediyordu. Arayan her kimse Eugen normalde de telefonuna bakmadığı için endişelenmeyecekti. Rahat karakterine küfretti içinden " Galiba bunu açmam lazım. Merak ederlerse buraya gelebilirler." açıp ne diyecekti ki? Kendini kurtaracak herhangi bir şifreli konuşma biçimi bilmiyordu. En azından arayan Isis ise sesini son bir kez duyabilirdi. Evet, bu da bir şeydi, öyle değil mi?
Konu: Dwayne 
Paz Haz. 07, 2009 12:52 pm
